Alfa 155 GTA
ΟΜΑΔΑ ΚΡΟΥΣΗΣ ALFA«Εμπειρία ζωής» θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την επίσκεψή μας στην μικρή
πίστα του Βαράνο όπου και η έδρα της Σχολής Ασφαλούς Οδήγησης της Alfa
Romeo. Δεν είναι και λίγο να σου εμπιστεύονται το μπάκετ της Alfa 155 GTA!
Ή των μονοθέσιων (έστω του 1986) Alfa Boxer και Formula 3000!
Του Σ. Κάγκα
Φωτογραφίες: Ρεπόρτερ
«ΑΥΤΟΣ είναι ο γενικός για το ρεύμα και αυτός ο διακόπτης της μίζας.
Αυτός εδώ, ο κόκκινος, είναι για την περίπτωση που _σβουρίξεις_ και θέλεις
να βάλεις την όπισθεν. Κι από ?δω ρυθμίζονται οι αντιστρεπτικές. Αλλά
μάλλον δεν θα τις χρειαστείς. Καλό θα είναι να μην το σπάσεις.»
«Με κοροϊδεύει» σκέφτηκα. Αυτό δα έλειπε. Εδώ δεν ήμουν σίγουρος αν θα
καταφέρω να ξεκινήσω καλά-καλά μ? αυτό το τέρας και ο Ιταλός έκανε πλάκα.
Το μπάκετ της GTA δεν ρυθμιζόταν και, εκτός των άλλων, είχα πρόβλημα στο να
καθίσω σωστά (αυτό με... μάρανε). Αν κι όλες τις προηγούμενες ώρες τις είχα
ξοδέψει οδηγώντας διάφορα αυτοκίνητα (από τις Ζαγκάτο και την τρίλιτρη
γκρουπ N 75 ώς το μονοθέσιο της φόρμουλα 3000) αισθανόμουν ότι αυτό το
τέρας δεν θα μου άφηνε κανένα περιθώριο λάθους.
O Σ.Χ., όταν το είχε δοκιμάσει, τόχε βρει «...εύκολο, προβλέψιμο και
αποτελεσματικό», αλλά αυτό τόλεγε ο «Στρατισίνο».
Δέθηκα λοιπόν, έσφιξα τις ζώνες, τη... δέστρα του κράνους κι έβαλα μπροστά.
Σύμφωνα με τις οδηγίες έπρεπε να κρατώ τις στροφές ψηλά, να βάλω την πρώτη
από τις 6 -ασυγχρόνιστες- ταχύτητες και να αφήσω το συμπλέκτη έτσι ώστε να
μη σβήσει το «πράγμα». Δεν είναι ώρα για ρεζιλίκια τώρα. Τα κατάφερα μάλλον
καλά. Το «γκρακ» που ακούστηκε -ήταν φυσιολογικό καθώς η 1η μπήκε στο
«τσαρδί» της- συνοδεύτηκε από ένα ελαφρύ πήδημα καθώς το όχημα άρχισε να
τσουλά προς τα εμπρός.
Επόμενο βήμα ήταν να βγω από τα πιτς μόλις άναβε το πράσινο και να καταφέρω
να μη με περάσει τουλάχιστον ο συνάδελφος που γύριζε στην πίστα με ένα 155
Q4 γκρουπ N.
H απόσταση από την έξοδο των πιτς ώς το σημείο που πρέπει να αρχίσεις να
φρενάρεις για την αριστερή «παραμπόλικα» στην οποία στρίβεις με 2α είναι
δεν είναι 200 μέτρα. Ούτε κατάλαβα πότε έφτασα στην είσοδο, πως μπήκα και
πως βγήκα. Καλά-καλά δεν ήμουν σίγουρος αν... βγήκα.
«Θυμήσου ότι τα λάστιχα είναι κρύα.»
H φράση του Ιταλού ξανάλθε στο μυαλό μου καθώς «κάρφωνα» την τρίτη -πάλι
«γκρακ»- για το πρώτο από τα δύο «S» της μικρής πίστας.
Τρίτη ακόμη στο κιβώτιο, δεύτερο «S», 4η γκάζι και... εκτόξευση, να το
χάσιμο, ΦΡΕΝΑ και 2α για την πρώτη από τις δύο ίδιες κλειστές αριστερές,
τις οποίες σύμφωνα με τις οδηγίες -και τη λογική- πρέπει να τις στρίψεις ως
μία. Κανένα πρόβλημα. Με τον δικό μου το ρυθμό θα μπορούσα να τις δω και
σαν... ευθεία.
Το κόκκινο αυτοκίνητο δεν πρέπει να είχε «δει» πιο αργό οδηγό.
Ώσπου να «σιχτιρίσω» τη χαμένη μου αποφασιστικότητα, είμαι στην αρχή της
ευθείας. Γκάζι, πάλι τα γνωστά πια «γκρακ» καθώς ανεβάζω 3η, 4η, 5η... Την
6η την άφησα για τον επόμενο... γύρο.
Υποτίθεται ότι έπρεπε να προσέχω κι αυτό το ηλεκτρονικό στροφόμετρο, ώστε
να μην μπαίνω στον κόφτη, αλλά... παραμύθια. Ούτε το σκέφτηκα.
H πίστα φαίνεται να στενεύει καθώς τα χιλιόμετρα αυξάνονται επικίνδυνα
γρήγορα. H κόκκινη πινακίδα «brakes» είναι ήδη πίσω μου και φρένα ξανά για
την «παραμπόλικα». Στρίβω σαν «ούφο», αλλά πολύ καλύτερα απ? ότι την πρώτη
φορά.
Πλάκα έχει τελικά. Πλάκα; Τι ήθελα και το σκέφτηκα; Πέρασα «σουβλάκι» το
πρώτο «S», αλλά παραλίγο να περάσω έτσι και το... συρματόπλεγμα καθώς το
δεύτερο «εσάκι» δεν αστειεύεται. H Αλφα 155 GTA επίσης. Μπορεί να ανέχεται
τον έμπειρο, μη αγωνιστικών προδιαγραφών οδηγό, αλλά δεν σηκώνει
«τσαρουχιές». Ούτε αφηρημάδες.
Γύρο με το γύρο, ανακαλύπτεις ότι μπορείς να κινηθείς σε κάποιο αξιοπρεπή
ρυθμό, τα πράγματα όμως αλλάζουν δραματικά αν προσπαθήσεις να περάσεις σε
καθαρά αγωνιστικό επίπεδο.
Το αυτοκίνητο μπορεί να βασίζεται στο πλαίσιο της 155, στην ουσία όμως
πρόκειται σχεδόν για μια φόρμουλα με αμάξωμα. O οδηγός λοιπόν, πρέπει
πρώτο, να γνωρίζει τι διάβολο κάνει και τι πρέπει να κάνει, δεύτερο να
μπορεί να το κάνει σωστά και τρίτο, να είναι αποφασισμένος.
Οι Ιταλοί είναι πολύ περήφανοι για το αυτοκίνητο που τους επιτρέπει να
κοιτούν τους Γερμανούς στα ίσια - μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. O συνδυασμός
Λαρίνι και Νανίνι αποδεικνύεται αποτελεσματικός, με δύο λόγια η Αλφα Ρομέο
με την πολυτάραχη ιστορία, είναι ξανά σε θέση να χαμογελά.
«Πώς σου φάνηκε;» ρωτά ο ευγενέστατος Αντόνιο (εκπαιδευτής και πρωταθλητής
φόρμουλα μπόξερ στην Ιταλία) καθώς διακόπτω την παροχή ρεύματος στο κόκκινο
αυτοκίνητο, που τελικά αποδείχθηκε ένας υπομονετικός φίλος όλη αυτή την
ώρα.
«Πώς μου φάνηκε; Διαβολικό! Τα σέβη μου στους κ.κ. Νανίνι και Λαρίνι.»
Παρατηρώ, ήσυχος πλέον (αν και καταϊδρωμένος) την κόκκινη 155 καθώς
αναπαύεται στα τεράστια, διαμέτρου 18 ιντσών λάστιχα. Ζητώ νοερά συγνώμη
από αυτή την καθαρόαιμη πολεμική μηχανή που την ταλαιπώρησα, βάζοντάς την
να παίξει ένα ρόλο αταίριαστο στο χαρακτήρα της έξω από κάθε της
προδιαγραφή. Πολύ θα ήθελα μια αγωνιστική βόλτα δίπλα στον Αλεσάντρο
Νανίνι, (οι Ιταλοί μηχανικοί πίνουν νερό στο όνομά του) έτσι για να δω τι
πραγματικά μπορεί να κάνει ο συνδυασμός δύο μεγάλων ιταλικών ψυχών._Σ.Κ.
O... Φάντης και το ρετσινόλαδο
Το ταξίδι είχε όλες τις προδιαγραφές να εξελιχθεί σε μια καλή
δημοσιογραφική αποστολή. Κι επιπλέον σε μια αξέχαστη -για τον υπογράφοντα-
εμπειρία. Ήταν οργανωμένο από την «Φίατ-Ελλάς» ή μάλλον τη διεύθυνση Αλφα
Ρομέο (μας έχετε μπερδέψει amici) και προέβλεπε οδήγηση όλων των
αγωνιστικών αυτοκινήτων της Αλφα Ρομέο στην μικρή πίστα του Βαράνο όπου και
η σχολή της Ασφαλούς Οδήγησης, για την οποία ήδη οι 4TPOXOI είναι οι
καλύτεροι... πελάτες από την Ελλάδα.
Το μόνο κακό ήταν ότι, η επιστροφή είχε προγραμματιστεί για την Τρίτη και
13 του μηνός Ιουλίου.
Τρίτη και 13 με πτήση Αλιτάλια από Μιλάνο δεν είναι βέβαια ό,τι καλύτερο
μπορεί να σου τύχει. Δεν είμαστε προληπτικοί, αλλά δεν είναι ανάγκη να
προκαλούμε κιόλας την τύχη μας.
Εν πάση περιπτώσει.
«...Και γιατί δεν θες να πας;» απόρησε ο Σ.Χ., ο οποίος λίγους μήνες πριν
(4T Ιαν. ?93, τ. 268) είχε οδηγήσει τις ίδιες μηχανές και την GTA του
Λαρίνι στους δικούς του βέβαια ρυθμούς.
«Γιατί θα γίνω ρεζίλι. Να γιατί. Τι σχέση έχω με τα φορμουλάκια και το
τέρας;»
«Τρελός είσαι. Πήγαινε άνθρωπέ μου και άσε τις αηδίες.»
Πήγα. Και οδήγησα. Ακόμη και την GTA. Είναι παράξενο, αλλά ενώ περίμενα ότι
θα ήταν πιο δύσκολο να προσαρμοστώ στα μονοθέσια, εκεί που τα βρήκα
«μπαστούνια» ήταν με το αυτοκίνητο των Νανίνι και Λαρίνι.
Οι άνθρωποι της Αλφα Ρομέο, είχαν στη διάθεσή μας μία τρίλιτρη Αλφα 75
γκρουπ N, μία Ζαγκάτο, μία Αλφα 33 γκρουπ N, μία Q4 πάλι N (δικών τους
προδιαγραφών), δύο φόρμουλα μπόξερ παλιά (με πλαίσια σχεδιασμένα το 1986),
μια φόρμουλα Europa, ένα πρωτότυπο Οζέλα V6, μια φόρμουλα 3000 και μία GTA.
Σύνολο εννέα αγωνιστικές μηχανές, από τις οποίες με τη μόνη που μπορώ να
ισχυριστώ ότι είχα κάποια σχέση ήταν η 75.
Κι όλα αυτά παρατεταγμένα στα πιτς μιας πίστας που απλώνεται σε μία έκταση
μόλις 130 στρεμμάτων δίπλα σε ένα «ρέμα» όμοιο με αυτά που κατά δεκάδες
υπάρχουν και στη δική μας χώρα. Χίλια οκτακόσια μέτρα ασφάλτου, μια έξυπνα
σχεδιασμένη τεχνική διαδρομή, μια εργονομική υπερκατασκευή που
εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα μπορεί το διαθέσιμο χώρο και ορίστε, έτοιμη μια
πανέμορφη πίστα που δεν κοστίζει δισεκατομμύρια, είναι πάντοτε κλεισμένη
όλο το χρόνο για δοκιμές, εξελίξεις, μαθήματα ασφαλούς οδήγησης, ή απλώς
για γρήγορες βόλτες σε όσους μπορούν να πληρώσουν. Οι Ιταλοί, με την
τεράστια αυτοκινητιστική τους παιδεία, έχουν καταφέρει να συνδυάσουν το
τερπνόν μετά του ωφελίμου και βεβαίως δεν είναι μόνο το Βαράνο που
προσφέρει όλες αυτές τις συγκινήσεις και τις υπηρεσίες. Παρόμοιες πίστες
υπάρχουν δεκάδες στη γειτονική χώρα κι όλες σφύζουν από ζωή και
δραστηριότητες. Αλλά εκεί -ακόμη και τώρα που οι Ιταλοί περνούν άλλη μια
ισχυρή κρίση αξιών- δεν είναι Βαλκάνια.
Στο Βαράνο λοιπόν ξανά, όπου για τέσσερις ώρες η πίστα ήταν...
ελληνοκρατούμενη. Κράνη, ...μπαλάσκες και λοιπά εφόδια, γρήγορη θεωρητική
κατάρτιση και να η πρώτη βόλτα με τη μαύρη 75.
Ένα αυτοκίνητο, καλοστημένο, σβέλτο, ιδανικό για να μάθεις να οδηγείς με
ασφάλεια, γρήγορα, αλλά και ικανό να σε εισαγάγει στα μυστικά της
αγωνιστικής οδήγησης.
Αντίθετα, το δεύτερο που έπεσε στα χέρια μας, η Ζαγκάτο, δεν κατάφερε να
μας συγκινήσει παρά μόνο με το παράξενο σχήμα της. Υποτίθεται ότι είναι μια
μορφή εξελιγμένης 75, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε ένα αδιάφορο αυτοκίνητο.
Πέρασε λες και δεν ήταν εκεί.
Πολύ καλό το 33, σε βοηθούσε να μάθεις να οδηγείς στις σωστές γραμμές, να
φρενάρεις αργά, να πλασάρεσαι. Εκπληκτικός ο επίπεδος κινητήρας, σου
επιτρέπει να ακολουθείς τη λογική «όσο πιο ψηλά (οι στροφές) τόσο πιο
καλά». Ωραίο αυτοκίνητο.
Ώς εδώ καλά. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι χωρίς να διεκδικώ τα πρωτεία
έκανα μια... αξιοπρεπή εμφάνιση.
Τα δύσκολα άρχισαν όταν το πρώτο πρωτότυπο έσκασε μύτη.
«...Και πως θα μπω εκεί μέσα;»
«Όπως μπορείς» απάντησε ο Ιταλός.
Είχε φροντίσει προηγουμένως να με «ψαρώσει» απαριθμώντας τις ιδιοτροπίες
που έχει ένα μονοθέσιο έστω και στην πρωτόλεια μορφή του, προσπαθώντας να
εξασφαλίσει δύο πράγματα: να πάω σιγά και να μην το σπάσω.
«Επίτηδες το κάνει» σκέφτηκα. «Τι διάβολο... Μπορεί να μην τρέχω στην
Τρίπολη, αλλά δεν είμαι και τελείως άχρηστος.»
Βολεύτηκα λοιπόν στην «μπανιέρα», δέθηκα, έπιασα το μικρό Μόμο και
ψαχούλεψα το μοχλό επιλογής. Διάβολε. Ήταν σχεδόν κάτω από το δεξί πόδι
μου.
«Πρώτη αριστερά και πίσω, οι άλλες κανονικό Η» ακούω τον Ιταλό δάσκαλο.
«Πρόσεχε μη χάσεις καμιά ταχύτητα και μην πατάς απότομα το γκάζι. Θα
σβουρίξεις. Θα επιβραδύνεις με τα φρένα κι όχι με το κιβώτιο, θα αλλάζεις
αποφασιστικά και γρήγορα, θα κρατάς το κεφάλι σου χαμηλά και κοίτα μην
ανεβαίνεις στα _σαμάρια_ γιατί θα σπάσεις την αεροτομή. Μη φρενάρεις νωρίς,
μην το αφήνεις να πέσει κάτω από τις 4.500. Φύγε.»
Έφυγα.
Ξεχνώντας να κατεβάσω τη ζελατίνα του κράνους.
Ωραία αίσθηση. Λες και σούρνεσαι στο δρόμο. Στρίβεις και το νιώθεις.
Επιταχύνεις και νομίζεις ότι θα πέσεις ανάσκελα. Φρενάρεις και ανακαλύπτεις
ότι μπορούσες να το κάνεις κι αργότερα. Και ξαναπατάς. Κατεβάζεις, κάνεις
μια μικρή κίνηση με τα χέρια κι έστριψες.
Σαν ένα μεγάλο καρτ με ταχύτητες.
«Πάρε την 3000», λέει ο Ιταλός που έχω την εντύπωση ότι μου δείχνει πια
περισσότερη εμπιστοσύνη. «Θα σου αρέσει περισσότερο. Πιο σύγχρονο σασί,
καλύτερα στημένο.»
Όντως. Ίσως φανεί παράξενο σε όσους γνωρίζουν, αλλά πράγματι αυτή η
Νταλάρα, δείχνει πιο φιλική και περισσότερο προβλέψιμη. Το κιβώτιο είναι
πιο σαφές, τα πεντάλ αν και απελπιστικά στριμωγμένα είναι εύχρηστα, η
«μπανιέρα» σχεδόν ευρύχωρη.
Ξεθαρεύω και προσπαθώ να κινηθώ λίγο πιο γρήγορα. Χωρίς να ξεχνώ ότι
βρίσκομαι στο κόκπιτ ενός 100% αγωνιστικού μονοθέσιου που στο παραμικρό
λάθος είναι έτοιμο να γυρίσει την ουρά του και να σε... δαγκώσει. Αν μη τι
άλλο καταφέρνω και γυρνώ την πίστα σε ένα ρυθμό. Όχι βέβαια αγωνιστικό,
αλλά ούτε και τελείως «ψαρωμένο».
Στην ευθεία, ο αέρας μου σπρώχνει το κεφάλι πίσω και «σηκώνει» το κράνος.
Έχω καταϊδρώσει, τα χέρια μου αρχίζουν να πονούν, τα νεφρά μου το ίδιο,
αλλά το φχαριστιέμαι. Κοίτα να δεις που λίγο ακόμη και θα βγω στη γύρα να
βρω... χορηγό για την Τρίπολη.
O τύπος που κάθεται στην έξοδο των πιτς μου κόβει την όρεξη, δείχνοντάς μου
με τη σημαία ότι το αστείο τελείωσε.
Βγαίνω από το χαμηλό μονοθέσιο με βαριά καρδιά.
Θα ήθελα να κάνω μερικούς ακόμη γύρους. Τι λέω. Εκείνο που πραγματικά ήθελα
είναι να με αφήσουν στην πίστα μόνο μου όλη την ημέρα. Με όλες αυτές τις
μηχανές. Να μπαίνω από τη μία στην άλλη. Ξανά και ξανά.
Υποτίθεται ότι μέσα από τις βόλτες με τα αγωνιστικά «θηρία και θηριάκια»
της Αλφα Ρομέο, έπρεπε να αποφασίσω και να παραδεχτώ ότι η ιταλική εταιρία,
πέρασε πια από τις συμπληγάδες και πλέει τώρα πια σε «ήρεμα νερά». Περί
αυτού καμία αντίρρηση (σχεδόν). Αλλωστε η εταιρία του Μιλάνου εξακολουθεί
να διατηρεί τις παλιές της αντιστάσεις που της επιτρέπουν ακόμη και όταν
κατασκευάζει αυτοκίνητα όπως η 155, να τους δίνει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα.
Το πέτυχαν λοιπόν αυτό οι Μιλανέζοι. Το κυριότερο όμως ήταν ότι έδωσαν την
ευκαιρία σε κάτι κουρασμένους δημοσιογράφους να ξαναθυμηθούν τι σημαίνει
φόβος και πάθος. Ταχύτητα και ίλιγγος. Αδρεναλίνη στα ύψη. Και γι? αυτό
τους ευχαριστούμε._Σ.Κ.